Pamięci mojego Taty 💗

💓

Babia Góra

Nazwana też Diablakiem. Nieokiełznana, Nieprzenikniona, Zmienna, Zdradliwa, Piękna.

 To tutaj dokładnie rok temu, zginął mój Tato. 

Czuję, że właśnie dzisiaj chcę napisać, dla mojego Taty, dla Pamięci o Nim.

...na początku był dźwięk.... wibracja, z której narodził się Wszechświat.... 

       Czuwałam wtedy całą noc, wpatrując się w ciemne bezkresne niebo nad

Diablakiem. Nie oddychałam. Żadna moja komórka nie drgnęła ani na mili

sekundę. Nie czułam tego świata. Widziałam tylko nieskończoną przestrzeń

ciemnego bezkresnego nieba z jasnym blaskiem wiecznego Księżyca.

Trwałam, próbując nawiązać kontakt z Duszą, która była teraz sama, tam

gdzieś wysoko, w dzikich ostępach skał i drzew. Wiedziałyśmy, że został

tam, w górach. Była noc. Na szlakach, zboczach i szczytach odpoczywała

biała, puchowa i rozlewająca się wokół, wpadająca do każdej szczeliny, połyskująca blaskiem powierzchnia śniegu. 

Temperatura -1C. Wiatr i zimno... i ciemność.
14 grup ratowniczych GOPR przeczesywało całe ogromne pasmo górskie, centymentr

po centymetrze. One siedziały i czekały, tak samo jak ja. Razem, One. A

ja patrzyłam w nocne niebo i wiedziałam, że nadszedł czas kiedy mam z

Nim rozmawiać. Mówiłam do Duszy przez całą noc. Czułam to, co czuła Ona.

Niekończąca się przestrzeń, strach, zimno. Dookoła ciemność, nicość.

Tylko trzaskania gałązek poruszających się w przestrzeni gdzieś wysoko,

jakby chciały wtórować wietrznej aurze, próbując dotrzymać kroku

wichrowi, w zwinnym lodowatym tańcu. Czy widzielicie kiedyś nocne niebo

spoglądające na Was znad wysokich, wielkich, dzikich gałezi drzew,

których pnie nie kończyły się... kończyły się - tak wysoko. Samotność.

Nie jesteś sam. Jestem tu. Czuję. Jestem. Poczuj, jestem....

Wiedziałam, że właśnie teraz dokonuje się ogromnie ważny wybór. Po
której stronie świata teraz się znaleźć? W którą stronę iść? Wybierz
tak, jak czujesz, jak dla Ciebie najlepiej. Czuj tylko szczęście,
bezgraniczne, bezdenne szczęście i spokój. Trwaj wiecznie, tak, jak
trwasz odwiecznie. Jestem tu, z Tobą i czuję, obejmuję Cię, jest
bezpiecznie, dobrze. Istoty Światła, Istoty Miłośći, Istoty
Nieskończoności, proszę pozwólcie poczuć spokój i ciepło i ciszę, tę
dobrą ciszę. Istoty Światła... widziałam je.... 

   Po wielu godzinach trwania w portalu, w przejściu, w niekoczącym się
ruchu, nagle poczułam. Spokój. Wszystko ucichło. Słyszałam ciszę.
Czułam ciepło. A w sercu jedyna iskra tliła się kołatając jak jego
rytmiczne bicie, jak echo posłyszane gdzieś na dalekim szlaku, na
bezdrożach samotni ogromnych gór: teraz jest dobrze, już dobrze, już
dobrze, już dobrze.....  cicho, już cicho, już cicho.....

   Z dziennika życia:  7 czerwiec 2019 

Umarł mój Tato.... Janusz Ostrowski.... 12 maja 2019 roku poszedł w góry i .....
 już nie wrócił. 

13 maja, ok. godz. 16.30 zwieziono Jego ciało na parking na Przełęczy
Krowiarki. Nawet nie znajduję słów, jak mogłabym opisać tamten dzień....
Dzisiaj mija 26 dzień od Jego śmierci. Chyba jeszcze to do mnie nie
dociera. A może już dawno dotarło i przepracowało się? Nie potrafię tego rozpoznać. 

Patrzę zamyślona w deszcz spadający do mojego ogródka, w małym
mieszkaniu na Małkowskiego, w Bielsku-Białej. Patrzę na kwiaty, na
zieloną trawę i zastygam w bezruchu, w bezdechu.
Życie jest darem, drogocennym skarbem, unikatem.
Każde pojedyncze życie jest bezcennym darem,
dlatego każda jego sekunda jest tak ważna. Sekunda za sekundą,
powinna być szanowana i celebrowana przez ciało i umysł, w których
istnieje. Każda negatywna myśl, zły nastrój, trudna emocja, niechciane
słowo czy działanie są sygnałami, dla nas, pokazują nam, że na chwilę
nie pamiętamy o Szacunku i Celebracji dla Życia.
Lęki, obawy? - To wszystko jest dobre, takie, jakie właśnie jest. - Kiedy pojawiają się w
nas, to znaki mówiące nam, że mamy coś zobaczyć, dostrzec, zrozumieć,
przepracować i transformować. Coś uwolnić, po to, aby móc dalej iść w
kolejne dni, chwile, minuty naszego życia. Z wdzięcznością za nie, za
Życie. Z uważnością, świadomością i szacunkiem do Niego, do Życia.
Będąc blisko śmierci, w obliczu choroby, nabieramy pokory do życia, do ludzi,
szczególnie tych nam bliskich, do świata, do natury, do samych siebie.
Będąc milczącym świadkiem śmierci, zdajemy sobie sprawę z tego, jak
szybko wszystko przemija. Nietrwałość.... to dobra praktyka. 

Chaos mam w myślach, zdania niepozbierane. Mogłabym pisać ich miliony,
bez składu, bez ładu. Mam w głowie setki nieuporządkowanych zdań. 

Nie pytam: "Dlaczego?" Nie, nie muszę. Akceptuję. Koło samsary, po
prostu jest, zamyka się. "...W proch sie obrócisz." "Jeden jest Bóg."
Bez wątpienia. Przybrał tylko różne oblicza, aby przypominać o sobie
wszystkim. Nawet w ateizmie jest Bóg. "Jestem ateistą." - czyli wyznaję
jakiś pogląd na temat Boga. Mam wyobrażenie: "Boga nie ma". A zatem w
coś jednak wierzę. Wierzę w to, że Boga nie ma. To wiara. Niesie mnie
ona przez podróż życia. "Boga nie ma." A może przyjmuję taki punkt
widzenia ze strachu, z lęku, że kiedy pozwolę sobie zobaczyć Boga, w
całym świecie, w każdej kropli rosy, w promieniu słońca, w księżycu, w
trawie, wszędzie....we mnie..... to roztrzaskają się moje wszystkie
ideologie, tak skrzętnie budowane przez całe moje życie? Że kiedy Bóg
pojawi sie we mnie i przeze mnie, to moja Dusza, której nie mam,
zamanifestuje się jednak? Czy boję się zobaczyć Duszę? Czy Dusza jest
prawdą? Czy "Boga nie ma" jest prawdą?

"Boga nie ma."

Podświadomość nie rozumie słowa NIE. A zatem dla podświadomości mojej
znaczy to tylko jedno: "Boga ma". A jeśli "ma", to kto ma? - Ma Go każdy
z nas... w sobie... przez siebie...
"Bóg nie istnieje." = "Bóg istnieje" .
"Ma", tak, "Boga nie ma", ale tylko przez fakt, że Boga ma
każdy z nas a więc Bóg istnieje.... w nas.... W nas wewnątrz.... mamy Go
wewnątrz nas, czyli jest częścią nas samych... a zatem w części to My
jesteśmy Bogiem.... jesteśmy Światłem, Wolnością, Pięknem, Miłością i
Nieskończonością, Odwieczną Prawdą, od zawsze po wsze czasy.... Mamy
prawo do wolności działania i wybierania. Wybór to wolność. A wolność to
Bóg. Niewyobrażalne to dla naszych umysłów. Jeśli mamy prawo do
wolności, do wybierania, jeśli "Bóg istnieje', jeśli "Boga ma" w sobie,
jest się częścią Boga - to mamy prawo także do wybierania. Jeśli my,
jako Dusze, wybieramy ciało, rodziców i czas i miejsce, w którym
schodzimy tu, na ten świat, to moment śmierci także wybieramy sami....
to nasz wybór, jak wszysktkie inne. Niewyobrażalne!

Wiem, że mój Tato, bedąc Nieskończoną w Istnieniu Duszą, sam wybrał
tamten moment... To poza świadomością jest, poza umysłem naszym małym
ludzkim, nienamalcalne, niematerialne, nielogiczne, niezrozumiałe.... to
prawdziwość, to Satya, Sat Nam. 

Bezpiecznie, ciepło, dobrze, radośnie i miękko, przytulnie i tęskno było powrócić do DOMU, do prawdziwego Domu..... 

Do zobaczenia 💗

 Renata Satya Ostrowska